Úrskurður nr. 31/2016
KÆRUNEFND ÚTLENDINGAMÁLA
Þann 28. janúar 2016 er kveðinn upp svohljóðandi
úrskurður nr. 31/2016
í stjórnsýslumáli nr. KNU15110007
Kæra […]
á ákvörðun
Útlendingastofnunar
I. Kröfur, kærufrestir og kæruheimild
Með stjórnsýslukæru, dags. 28. október 2015, kærði […], þá ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 12. október 2015, að synja kæranda um dvalarleyfi vegna starfs á Íslandi sem krefst sérfræðiþekkingar.
Af greinargerð kæranda má ráða að kærandi geri þá kröfu að ákvörðun Útlendingastofnunar verði felld úr gildi og honum veitt heimild til dvalar á Íslandi.
Fyrrgreind ákvörðun er kærð á grundvelli 30. gr. laga nr. 96/2002 um útlendinga og barst kæran fyrir lok kærufrests, sbr. 3. mgr. 30. gr. sömu laga.
II. Málsatvik og málsmeðferð
Samkvæmt gögnum málsins sótti kærandi um dvalarleyfi vegna starfs sem krefst sérfræðiþekkingar þann 6. október 2014. Umsókn kæranda var synjað með ákvörðun Útlendingastofnunar, dags. 12. október 2015.
Þann 28. október 2015 var framangreind ákvörðun Útlendingastofnunar kærð til kærunefndar útlendingamála. Þann 3. nóvember 2015 barst kærunefnd afrit af gögnum málsins frá Útlendingastofnun. Þann 4. nóvember 2015 var kæranda veittur 14 daga frestur til að leggja fram greinargerð vegna kærumálsins. Þann 6. nóvember 2015 barst kærunefnd greinargerð kæranda ásamt fylgiskjölum. Þann 9. desember 2015 bárust kærunefnd frekari gögn frá kæranda.
Kæra þessi hefur hlotið hefðbundna málsmeðferð, gagnaöflun er lokið og er málið hér með tekið til úrskurðar.
III. Ákvörðun Útlendingastofnunar
Ákvörðun Útlendingastofnunar byggði á því að fylgigögn umsóknar kæranda um dvalarleyfi væru ófullnægjandi. Stofnunin kveðst hafa ítrekað kallað eftir gögnum frá kæranda en þrátt fyrir það hafi þau ekki borist og þar af leiðandi uppfyllti kærandi ekki skilyrði 2. mgr. 10. gr. laga um útlendinga. Kærandi hefði því ekki sýnt fram á að hann uppfyllti grunnskilyrði dvalarleyfis skv. 11. gr. laga um útlendinga. Þar af leiðandi hafnaði stofnunin umsókn kæranda.
IV. Málsástæður og rök kæranda
Kærandi heldur því fram í greinargerð sinni að misskilningur og samskiptaörðugleikar við Útlendingastofnun hafi leitt til þess að umsókn hans um dvalarleyfi var synjað. Kærandi byggir á því að öllum nauðsynlegum gögnum hafi verið skilað til stofnunarinnar að húsnæðisvottorði undanskildu. Það hafi ekki verið á hans færi að afla húsnæðisvottorðsins og hafi hann útskýrt það fyrir stofnuninni. Í greinargerð sinni reifar kærandi samskipti sín við Útlendingastofnun. Þá tiltekur kærandi ástæður sínar fyrir því að setjast að á Íslandi. Hann hefur stofnað einkahlutafélag hér á landi, […].
V. Niðurstaða kærunefndar útlendingamála
Mál þetta lýtur að því hvort Útlendingastofnun hafi verið rétt að synja umsókn kæranda frá 6. október 2014 um útgáfu dvalarleyfis vegna starfs hér á landi sem krefst sérfræðiþekkingar, sbr. 12. gr. laga um útlendinga.
Um kæru þessa gilda lög um útlendinga, með síðari breytingum, og reglugerð um útlendinga nr. 53/2003, ásamt áorðnum breytingum.
Kæranda var með ákvörðun Útlendingastofnunar synjað um útgáfu dvalarleyfis vegna þess að hann uppfyllti ekki skilyrði 2. mgr. 10. gr. laga um útlendinga um fullnægjandi fylgigögn með umsókn, þ.e. staðfestingu á sjúkrakostnaðartryggingu, umboði og húsnæðisvottorði. Kærandi hefði því ekki sýnt fram á að hann uppfyllti skilyrði 12. gr., sbr. 11. gr. laganna.
Samkvæmt 1. mgr. 12. gr. laga um útlendinga er heimilt að veita útlendingi dvalarleyfi vegna starfs hér á landi sem krefst sérfræðiþekkingar. Skilyrði fyrir veitingu dvalarleyfis samkvæmt ákvæði þessu eru m.a. að útlendingur fullnægi annars vegar skilyrðum 1. og 2. mgr. 11. gr. laganna og hins vegar að atvinnuleyfi vegna starfs sem krefst sérfræðiþekkingar hafi verið veitt í samræmi við lög um atvinnuréttindi útlendinga. Samkvæmt 2. mgr. 10. gr. laga um útlendinga skulu fylgja með umsókn um dvalarleyfi öll þau gögn og vottorð sem Útlendingastofnun gerir kröfu um til staðfestingar á að umsækjandi uppfylli skilyrði sem lög og reglugerðir kveði á um, s.s. sakavottorð, heilbrigðisvottorð og staðfesting á framfærslu og sjúkratryggingu. Samkvæmt a-lið 1. mgr. 11. gr. laganna er heimilt að veita útlendingi dvalarleyfi í samræmi við ákvæði 12. gr. – 12. gr. e eða 13. gr. samkvæmt umsókn sé framfærsla hans, sjúkratrygging og húsnæði tryggt, samkvæmt nánari reglum sem ráðherra setur. Samkvæmt 3. mgr. 44. gr. reglugerðar nr. 53/2003, um útlendinga, skal útlendingur leggja fram þinglýstan leigusamning eða þinglýstan kaupsamning, afsal eða önnur gögn til sönnunar á heimild til búsetu í viðkomandi húsnæði. Þá kveður 1. mgr. 43. gr. reglugerðarinnar á um að útlendingur sem sækir um dvalarleyfi skuli sýna fram á að hann sé sjúkratryggður með því að leggja fram tryggingarskírteini um sjúkratryggingu að lágmarki 2.000.000 kr. frá vátryggingafélagi með starfsleyfi hér á landi.
Fyrir liggur í máli þessu að Útlendingastofnun sendi kæranda ítrekað bréf þar sem óskað var eftir fullnægjandi fylgigögnum með umsókn hans. Þrátt fyrir það bárust stofnuninni ekki áðurnefnd fylgiskjöl. Við meðferð málsins á kærustigi hafa umrædd gögn ekki borist kærunefnd. Í gögnum málsins er aðeins að finna samskipti kæranda við fasteignasala og aðra milligöngumenn um kaup eða leigu fasteignar hér á landi. Í greinargerð kæranda er því haldið fram að samskiptaörðugleikar við Útlendingastofnun hafi orðið þess valdandi að umsókn kæranda hafi verið synjað. Að mati kærunefndar fær slíkt ekki stoð í gögnum málsins. Með vísan til þess uppfyllir kærandi ekki skilyrði a-liðar 1. mgr. 12. gr., sbr. 1. mgr. 11. gr. laga um útlendinga, og verður hin kærða ákvörðun staðfest.
Úrskurðarorð
Ákvörðun Útlendingastofnunar er staðfest.
The decision of the Directorate of Immigration is affirmed.
Hjörtur Bragi Sverrisson, formaður
Anna Valbjörg Ólafsdóttir Pétur Dam Leifsson